ภาวะหัวใจล้มเหลว เกิดจากความบกพร่องในการสูบฉีดเลือดออกจากหัวใจหรือการคลายตัวเพื่อรับเลือดเข้าสู่หัวใจ ทำให้ปริมาณเลือดที่ออกจากหัวใจลดลง ส่งผลให้ร่างกายมีการหลั่ง neurohormone ซึ่งจะส่งผลเสียต่อหัวใจในระยะยาว ตามแนวทางการรักษาภาวะหัวใจล้มเหลวในปี ค.ศ. 2021 โดยสมาคมโรคหัวใจแห่งยุโรป แนะนำให้มีการใช้ยาหลักสี่กลุ่มในผู้ป่วยหัวใจล้มเหลวเรื้อรังชนิดที่มีการบีบตัวของหัวใจห้องล่างซ้ายต่ำทุกราย หากไม่มีข้อห้ามใช้ บทความนี้จะกล่าวถึงการใช้ยาหลักในกลุ่ม beta-blockers ซึ่งออกฤทธิ์โดยยับยั้งการหลั่ง norepinephrine ผ่านทางการยับยั้งระบบ sympathetic nervous system จึงสามารถลดความเสี่ยงการเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล และยืดระยะเวลาการรอดชีวิตในผู้ป่วยหัวใจล้มเหลวเรื้อรังออกไปได้ การเริ่มใช้ยากลุ่ม beta-blockers ควรใช้ในผู้ป่วยภาวะหัวใจล้มเหลวที่มีอาการคงที่และไม่มีภาวะน้ำเกิน (euvolemic status) และเลือกใช้ยาในกลุ่ม beta-blockers ซึ่งมีหลักฐานเชิงประจักษ์รองรับหนึ่งในสี่ตัวดังต่อไปนี้คือ carvedilol, bisoprolol, sustained-release metoprolol succinate, หรือ nebivolol การใช้ยาควรมีการปรับขนาดโดยควรเริ่มจากขนาดที่ต่ำสุดก่อน แล้วจึงเพิ่มขนาดขึ้นสองเท่าทุก 2-4 สัปดาห์ จนกระทั่งถึงขนาดเป้าหมาย ควรให้คำแนะนำกับผู้ป่วยถึงผลข้างเคียงที่อาจเกิดขึ้นได้เมื่อเริ่มใช้ยาหรือเพิ่มขนาดยา การเลือกใช้ยากลุ่ม beta -blockers ทางคลินิก อาจพิจารณาถึงความจำเพาะต่อตัวรับ (receptor) beta-1/ beta-2 รวมถึงหลักการทางเภสัชจลนศาสตร์ของยากลุ่ม beta -blockers เพื่อให้การใช้ยาเกิดประสิทธิภาพและมีความปลอดภัยสูงสุด ผลข้างเคียงที่อาจเกิดจากการใช้ยากลุ่ม beta-blockers ได้แก่อาการเหนื่อยเพิ่มขึ้น หัวใจเต้นช้า ความดันโลหิตต่ำ และอาจเพิ่มความเสี่ยงต่อการเกิดภาวะหลอดลมหดเกร็งในผู้ป่วยที่มีโรคระบบทางเดินหายใจ การเลือกใช้ยาอย่างเหมาะสม เริ่มต้นในขนาดที่ต่ำ และเฝ้าระวังผลข้างเคียงที่อาจเกิดขึ้น สามารถทำให้ผู้ป่วยภาวะหัวใจล้มเหลวใช้ยาในกลุ่มนี้ได้อย่างปลอดภัย

ภาวะหัวใจล้มเหลว, ยากลุ่ม beta-blockers, เภสัชจลนศาสตร์, หลักฐานเชิงประจักษ์, ความปลอดภัยในการใช้ยา