ความดันโลหิตสูงเป็นปัจจัยเสี่ยงที่สำคัญต่อการเกิดโรคหัวใจและหลอดเลือดในผู้ป่วยโรคไตเรื้อรัง การควบคุมความดันโลหิตโดยการรักษาแบบไม่ใช้ยามีหลายวิธี ได้แก่ การจำกัดปริมาณโซเดียมในอาหาร การลดน้ำหนัก และการงดสูบบุหรี่ อย่างไรก็ตามผู้ป่วยโรคไตเรื้อรังส่วนใหญ่ต้องได้รับยาเพื่อควบคุมความดันโลหิตให้อยู่ในเกณฑ์ที่เหมาะสม และลดการเกิดภาวะโปรตีนรั่วในปัสสาวะ ยาลดความดันโลหิตที่ควรเลือกใช้เป็นลำดับแรกคือ เอซีอี อินฮิบิเตอร์ หรือ แองจิโอเทนซินรีเซพเตอร์บล็อกเกอร์ เนื่องจากช่วยลดการเกิดโรคหัวโจและหลอดเลือดและชะลอการเสื่อมของไตได้ ยาลดความดันโลหิตที่ควรเลือกใช้เป็นลำดับที่สองคือ แคลเซียมแชนแนลบล็อกเกอร์ หรือยาขับปัสสาวะ โดยนิยมใช้ยาขับปัสสาวะในผู้ป่วยที่มีภาวะน้ำเกินร่วมด้วย ส่วนยากลุ่มแอลฟา-1 บล็อกเกอร์, แอลฟา-2 อะโกนิสต์ และยาขยายหลอดเลือดควรเลือกใช้เป็นลำดับหลังโดยเฉพาะในกรณีที่ยังควบคุมความดันโลหิต ไม่ได้ตามเป้าหมาย บทความนี้เป็นการทบทวนวรรณกรรมเกี่ยวกับข้อบ่งชี้ กลไกการออกฤทธิ์ และผลข้างเคียงของ ยาลดความดันโลหิตที่ใช้บ่อยในผู้ป่วยโรคไตเรื้อรัง