ผู้ป่วยโรคไตเรื้อรัง (Chronic Kidney Disease, CKD) มีความเสี่ยงสูงในการเกิดภาวะหัวใจห้องบนสั่นพลิ้วและภาวะลิ่มเลือดอุดตัน แต่การใช้ยาต้านการแข็งตัวของเลือดชนิดรับประทานที่ออกฤทธิ์ยับยั้งปัจจัยการแข็งตัวของเลือดโดยตรง (Direct Oral Anticoagulants, DOACs) ในผู้ป่วยกลุ่มนี้ โดยเฉพาะผู้ที่มีการทำงานของไตบกพร่องรุนแรงและผู้ป่วยโรคไตระยะสุดท้าย (End-Stage Renal Disease, ESRD) ยังคงมีความท้าทายเนื่องจากมีข้อมูลจากการศึกษาทางคลินิกที่จำกัด บทความปริทัศน์นี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อทบทวนวรรณกรรมอย่างครอบคลุมเกี่ยวกับเภสัชวิทยา เภสัชจลนศาสตร์ ตลอดจนหลักฐานเชิงประจักษ์ด้านประสิทธิภาพและความปลอดภัยของยา DOACs ในผู้ป่วย CKD เพื่อเป็นแนวทางในการเลือกใช้ยาทางคลินิก จากการทบทวนวรรณกรรมพบว่ายา DOACs แต่ละชนิดมีคุณสมบัติทางเภสัชจลนศาสตร์ที่แตกต่างกัน โดยเฉพาะสัดส่วนการขจัดยาผ่านไต ซึ่งส่งผลโดยตรงต่อการสะสมของยาเมื่อการทำงานของไตลดลง ข้อมูลจากการวิเคราะห์ภายหลังของการศึกษาแบบสุ่มและมีกลุ่มควบคุม (RCT) ขนาดใหญ่ชี้ว่ายา apixabanและ edoxaban มีความปลอดภัยสูงกว่า warfarin ในผู้ป่วย CKD ระดับปานกลาง (CrCl 30-50 มล./นาที) สำหรับผู้ป่วย CKD ระดับรุนแรง (CrCl <30 มล./นาที) นั้น ข้อมูลมีจำกัด อนึ่ง apixaban มีข้อมูลสนับสนุนมากที่สุดในด้านความปลอดภัย ส่วนในผู้ป่วย ESRD ที่ได้รับการฟอกเลือด หลักฐานยังไม่ชัดเจน โดยยา apixaban และ rivaroxaban มีข้อมูลจากการศึกษามากที่สุด ในขณะที่ยา dabigatran และ edoxaban ไม่แนะนำให้ใช้เนื่องจากคุณสมบัติทางเภสัชจลนศาสตร์และความกังวลเรื่องการสะสมของยา โดยสรุป การเลือกใช้ยา DOAC และขนาดยาในผู้ป่วย CKD จำเป็นต้องพิจารณาเป็นรายบุคคล โดยอาศัยคุณสมบัติทางเภสัชจลนศาสตร์ของยาแต่ละชนิด ระดับความรุนแรงของโรคไต และหลักฐานทางคลินิกที่มีอยู่ การประเมินการทำงานของไตอย่างแม่นยำเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งในการตัดสินใจเลือกใช้ยาเพื่อให้เกิดสมดุลที่ดีที่สุดระหว่างประสิทธิภาพและความปลอดภัย

Direct Oral Anticoagulants, DOACs, Chronic Kidney Disease, Atrial Fibrillation, Pharmacokinetics, ESRD